ဖတ္ၾကည္႔ပါ ေတြးပါ

*ေအးခ်မ္းစြာရွင္သန္ျခင္း♥♥
*
တစ္ခါက ဥေရာပတိုက္ဘက္မွာ ဘုရင္တစ္ပါးရွိတယ္။ အဲဒီဘုရင္ဟာ သူ႔ဥယ်ာဥ္ထဲမွာရွိတဲ့
ပန္းပင္ေတြ၊

သစ္ပင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာေလ့ရွိတယ္။ သူဟာ ဥယ်ာဥ္ထဲေရာက္တဲ့ အခါတိုင္း အပင္ေတြကို
အရမ္းပြင့္၊

အရမ္းသီးခိုင္းေလ့ ရွိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူဟာ ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲကို ေရာက္သြားတယ္၊
၀က္သစ္ခ်ပင္ႀကီးဟာ ညွိဳးၿပီး

ေျခာက္ေသြ႕ ေနတယ္၊ အဲဒီေတာ့ "ဘာျဖစ္တာလဲ" လို႔ သူက ေမးလိုက္တယ္၊
၀က္သစ္ခ်ပင္ႀကီးက

"ဘယ္လိုျဖစ္ရမွာတံုး၊ က်ဳပ္က ထင္းရွဴးပင္ကိုတုၿပီး အေပၚကို တက္ေတာ့ ထင္းရွဴးပင္
မဟုတ္ေလေတာ့

အျမစ္အားက မခံႏိုင္ေတာ့ ေသရတာေပါ့"။ အဲဒါနဲ႔ ထင္းရွဴးပင္ဆီကို သြားျပန္ေတာ့
ထင္းရွဴးပင္ႀကီးက

ကိုင္းၿပီးေကြးက်ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ထင္းရွဴးပင္ႀကီးကို "ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ"
လို႔ဘုရင္ႀကီးက ေမးလိုက္ျပန္တယ္။

အဲဒီေတာ့ ထင္းရွဴးပင္ႀကီးက "က်ဳပ္ကလည္း စပ်စ္ပင္ႀကီးကို အားက်ၿပီး အသီးေတြ
အရမ္းသီးလိုက္တယ္၊ စပ်စ္ပင္
မဟုတ္ေလေတာ့ မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ အခုလို အရမ္း ေကြးသြားတာေပါ့" လို႔ေျပာတယ္။
စပ်စ္ပင္ႀကီးကလည္း

ေသမလိုျဖစ္ေနတယ္၊ "ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ" လို႔ေမးေတာ့ "က်ဳပ္က ႏွင္းဆီပင္ ကို
အားက်ၿပီး သူလို လိုက္ပြင့္တာဗ်ိဳ႕၊

အဲဒီေတာ့ စပ်စ္သီးလည္း မသီးေတာ့ဘူး၊ ႏွင္းဆီပန္းလဲ မပြင့္ေတာ့ပဲ အခုလို
ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္သြားရတာပဲ"

လို႔ေျပာျပန္တယ္။ အဲဒီမွာ ဘုရင္ႀကီးက ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္သြားတဲ့ အခါမွာ
အပင္ေလးတစ္ပင္ကို ေတြ႔တယ္။ အပင္က
သိပ္မႀကီးပါဘူး။ အရြက္ေလးေတြ အကိုင္းအခက္ေလးေတြလည္း စိုစိုေျပေျပနဲ႔၊ အပြင့္က
ရနံ႔ေလးေတြကလည္း

သင္းပ်ံ႕လို႔၊ အဲဒီအပင္ရဲ႔ နာမည္က Heart's Ease (ႏွလံုးေအးခ်မ္း ပန္း)
လို႔ေခၚေလ့ ရွိတဲ့ အပင္ေလးပါပဲ။

ဘုရင္ႀကီးက အဲဒီအပင္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး "ငါ့ရဲ႕ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုလံုး မွာရွိတဲ့
အပင္ေတြ ေသတာေတြ ေသကုန္ၿပီ၊

တခ်ိဳ႕လည္း ေသလုေမ်ာပါ ျဖစ္ေနၿပီ။ ႏွလံုးေအးခ်မ္းရယ္… မင္းကေတာ့
ရွင္သန္စိုေျပလို႔ ပါလား… ဘာေၾကာင့္လဲ"

လို႔ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ အပင္ကေလးက ဘာျပန္ေျပာသလဲ ဆိုေတာ့ "အသင္မင္းႀကီး
ကၽြႏ္ုပ္ကို ဒီဥယ်ာဥ္မွာ

စိုက္ကတည္းက ႏွလံုးေအးခ်မ္းကို ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပံုရပါတယ္…
၀က္သစ္ခ်ပင္လို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး…

ဒါေၾကာင့္ ၀က္သစ္ခ်ပင္ကိုလည္း အားမက်ခဲ့ဘူး… အဲဒီလိုပဲ
ထင္းရွဴးပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြကိ ု လည္း အားမက်ခဲ့ဘူး…

အသီးေတြျပြတ္ေနေအာင္သီးတဲ့ စပ်စ္ပင္ကိုလည္း အားမက်ခဲ့ဘူး… အပြင့္ႀကီးေတြ
ေ၀ဆာေနတဲ့

ႏွင္းဆီပင္ကိုလည္း အာမက်ခဲ့ဘူး… ႏွလံုးေအးခ်မ္းဟာ ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ
ေနခဲ့တယ္… ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ

ရွင္သန္ခဲ့တယ္… အားက်ၿပီး ဘာကိုမွမလုပ္ခဲ့ဘူး… ဒါေၾကာင့္ ႏွလံုးေအးခ်မ္း
အျဖစ္နဲ႔ပဲ

ရွင္သန္ရပ္တည္ေနႏိုင္တာေပါ ့… တျခားဘာမွမဟုတ္ဘူး" လို႔ျပန္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္… .


ကဲဒီပံုၿပင္ေလးရဲ့ ဆိုလိုရင္းကလည္းရွင္းလွပါတယ္ေနာ ္ .... သူတဖက္သားကို
အတုယူၿပီးအားၾကၿပီး လိုက္တုတာ မေကာင္းေသာအၾကင့္လို ့မဆိုလိုနိုင္ေပမဲ့ ....
မတုရင္ တုလို ့မရတာေတြ အမ်ားၾကိိိီးပါရွင္ .. ဒါေၾကာင့္ ကိုပိုင္ဆိုင္တဲ့
အရည္ခ်င္း ကိုရထားတဲ့ ဘ၀ကိုသာ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ ...
ဒီပံုၿပင္ေလးထဲက နွလံုးေအးခ်မ္း အပင္ေလးလို႔ပဲ နွလံုးေအးခ်မ္းစြာ
ရွင္သန္ရပ္တည္ေနနိုင္မွာပါ ရွင္ ...

ဒီပံုၿပင္ေလးကေတာ့ ဟာသေလးနဲ ့ဆံုးမထားတဲ့ ရုိးရိုးရွင္းရွင္းပံုၿပင္ေလးပါ
ပဲရွင္ .. လြယ္ကူလြန္းတဲ့ အတြက္သေဘာေပါက္လဲ လြယ္ကူလွပါတယ္ ဖတ္ၾကည့္ၾကအံုးေနာ္
...

*ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အရင္ျပင္♥♥♣♥
*

တစ္ခါတံုးက အမိ်ဳးသမီးတစ္ေယာက္က သူ႔သားေလးကို လက္ဆြဲၿပီး ဂႏၵီႀကီး ဆီကို လာတယ္။
"ဂႏၵီႀကီး… ကၽြန္မသားေလး က အခ်ိဳေတြ သိပ္စားတယ္။ ကၽြန္မလဲေျပာတာပဲ… မရဘူး။
ကေလးက စားၿမဲ စားတာပဲ။ အဲဒါ ဂႏၵီႀကီး ဆံုးမေပးပါအံုးရွင့္" ဆိုၿပီး လာေျပာတယ္။
ဂႏၵီႀကီးက ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ "ေနာက္ တစ္လေလာက္ ေနမွ ျပန္လာခဲ့"
လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီး နဲ႔ သူ ကေလး ျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဂႏၵီႀကီးက ကေလးကို ၾကင္နာစြာနဲ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီ း "သားေလး… အခ်ိဳေတြ
သိပ္မစားနဲ႔" လို႔ ရိုးရိုးေလးပဲေျပာလိုက္တယ္ ။
အဲဒီေတာ့ ကေလးေလး က ရႊန္းရႊန္းစားစား ျပန္ၾကည့္ၿပီး "ဟုတ္ကဲ့"
လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
အဲလိုနဲ႔ ကေလး အေမက "ဂႏၵီႀကီးရယ္ ဒါေလးေျပာတာမ်ား အရင္လတည္းက ေျပာလိုက္ေရာေပါ့"
လို႔ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဂႏၵီႀကီးက "ငါလည္း အရင္တံုးက အခ်ိဳေတြသိပ္စားတယ္… ဒါေပမယ့္ အရင္တလက
စၿပီး ငါအခ်ိဳေတြ မစားေတာ့ဘူး… ေရွာင္လိုက္ၿပီ… ဒီကေလးကို အခ်ိဳမစားနဲ႔ လို႔
ဆံုးမဖို႔ ဆိုတာက ငါက အရင္ဦးဆံုး အခ်ိဳမစားတဲ့သူ ျဖစ္ရမယ္။"

ကဲ ... ဘယ္လိုလဲ သူငယ္ခ်င္းတို ့ေရ ... ပံုၿပင္ေလးကေၿပာထားတာေတာ့
ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ ... သူမ်ားကို ဆံုးမၿပဳၿပင္ေပးခ်င္ရင္
အရင္ဆံုးကိုကိုတိုင္လည္းၿပန္ဆံု းမၿပဴၿပင္ထားပို ့လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့
အေၾကာင္းေလးေပါ့ရွင္...

*အသည္းကြဲသူ
*

တစ္ေန႔မွာ အသည္းကဲြသူတစ္ဦးဟာ ပန္းျခံမွာထိုင္ျပီး ငိုေနခဲ့တယ္။ ဒါကို
"ဆိုကေရးတီး"ကေတြ႔ေတာ့ "ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ငိုေၾကြးေနသလဲ" လို႔
ေမးလိုက္တယ္။

အသည္းကဲြသူက "ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူ ကြ်န္ေတာ့္ကိုထားသြားလို႔ အရမ္းခံစားရေနတယ္"
လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ သူ႔အေျဖကို ၾကားတာနဲ႔ ဆိုကေရးတီးက တဟားဟား ေအာ္ရယ္ျပီး "မင္း
ေတာ္ေတာ္တံုးတယ္" လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

အသည္းကဲြသူက ကိုယ့္အျဖစ္ကို ေလွာင္ရယ္ေနတဲ့ ဆိုကေရးတီးကို ေဒါသျဖစ္ျပီး
"ခင္ဗ်ား ဘာရီတာလဲ.. ကြ်န္ေတာ္ဒီေလာက္ခံစားေနရတ ာကို မႏွစ္သိမ့္တဲ့အျပင္
ရီေနရသလား" လို႔ ေျပာေတာ့ "မင္းေတာ္ေတာ္တံုးတယ္။ ဒါကို မင္း၀မ္းနည္းေနစရာ
မလိုဘူး။ ၀မ္းနည္းရမွာက မင္းကို ထားသြားခဲ့တဲ့လူကြ.. မင္းကို မခ်စ္တဲ့
လူတစ္ေယာက္ကိုပဲ မင္းဆံုး႐ႈံးသြားတာ.. သူက သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို
ဆံုး႐ႈံးတဲ့အျပင္ လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္တဲ့ စြမ္းရည္ေတြပါ က်သြားတာ" လို႔
ဆိုကေရးတီးက ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။


ေဒါသ


တစ္ေန႔မွာ နာမည္ၾကီးဖာသာတစ္ဦးဟာ ပန္းျခံထဲမွာထိုင္ျပီး ႐ိုေသကိုင္း႐ႈိင္းစြာ
ဆုေတာင္း၀တ္ျပဳေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးေပ်ာက္လို႔ လိုက္ရွာေနတဲ့
အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး ထိတ္ထိတ္ျပာျပာနဲ႔ အနားကျဖတ္ေျပးသြားတယ္။ အမ်ဳိးသမီးဟာ
ကေလးေဇာေၾကာင့္ ေျမၾကီးေပၚမွာထိုင္ျပီး ဆုေတာင္းေနတဲ့ ဖာသာကိုမျမင္ဘဲ
တိုက္လိုက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖာသာကို ေတာင္းပန္စကား တစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ
ထြက္သြားခဲ့တယ္။

အတိုက္ခံရတဲ့ ဖာသာဟာ ေဒါသစိတ္ျဖစ္မိတယ္။ ၀တ္ျပဳျပီးတဲ့ေနာက္ ကေလးငယ္ကိုတဲြျပီး
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ လာေနတဲ့ သူ႔ကိုတိုက္သြားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကို ျမင္ေတာ့
"ခုနားက မင္းအျပဳအမႈကို ႐ွင္းျပစမ္းပါဦး" လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ေဒါသတၾကီးေျပာလာတဲ့
ဖာသာကိုျမင္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးဟာ အနည္းငယ္ ထိတ္လန္႔သြားခဲ့တယ္။ ျပီးမွ
"ခြင့္လြတ္ပါဖာသာ.. အခုနားက ကြ်န္မကေလး တစ္ခုခုျဖစ္ေနလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔
ဖာသာကို သတိမထားလိုက္မိဘူး။ အဲအခ်ိန္တုန္းက ဖာသာလည္း ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းေနတာပဲ
မဟုတ္လား? ဆုေတာင္းတာကလည္း သတၱ၀ါအားလံုး ေအးခ်မ္းက်န္းမာဖို႔ပဲ မဟုတ္လား..?
ဖာသာ ဘာျဖစ္လို႔ ကေလးေဇာနဲ႔ စုိးရိမ္ပူပန္ေနတဲ့ကြ်န္မက ို မျမင္ခဲ့တာလဲ" လို႔
ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။


Hans Christian Andersen၏ ပံုျပင္မ်ား



တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ ဆင္းရဲသား လင္မယားႏွစ္ဦးရွိတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူတို႔ဟာ
ပိုင္ဆိုင္သမွ်ထဲက တန္ဖိုးအရွိဆံုးျဖစ္တဲ့ ျမင္းကိုေရာင္းျပီး
လိုအပ္တာေတြ၀ယ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒီလိုန႔ဲ အဘိုးအိုက ေစ်းထဲမွာ ျမင္းကို
ႏြားတစ္ေကာင္နဲ႔ လဲလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ အဘိုးအိုက ႏြားကို ဆိတ္နဲ႔
လဲလိုက္ျပန္တယ္။ ဆိတ္ကို ငန္းနဲ႔ ငန္းကိုၾကက္နဲ႔ ၾကက္ကို ပန္းသီးေတြနဲ႔
လဲလိုက္ျပန္တယ္။ အဘိုးအိုက ပစၥည္းတစ္ခုကေန တစ္ခုလဲေနရျခင္း အေၾကာင္းရင္းက
အဘြားအိုကို အံၾသမႈေတြ ေပးခ်င္လို႔ပဲျဖစ္တယ္။

အဘိုးအိုဟာ လဲလို႔ရတဲ့ ပန္းသီးေတြကို ထမ္းျပီး အိမ္အျပန္လမ္းက
အရက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ နားေနတုန္း အဂၤလိပ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုခဲ့တယ္။ အလာပ သလာပေတြ
ေျပာရင္း သူလဲခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြက အဘိုးအိုကို
တံုးအတယ္ဆိုျပီး ရီၾကတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အဘြားအိုရဲ႔
အဆူခံရမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိ ု ေျပာေတာ့ အဘိုးအိုက အဆူခံရမွာ မဟုတ္ေၾကာင္း
ျငင္းပါတယ္။ ဒါကို အဂၤလိပ္ႏွစ္ေယာက္က တကယ္လို႔ အဘြားအိုရဲ႔ အဆူကို မခံရရင္
သူတို႔မွာပါတဲ့ ေငြေတြေပးခဲ့မယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေလာင္းၾကေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔
၃ေယာက္သား အဘိုးအို အိမ္ကိုေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။

အဘြားအိုက အဘိုးအိုျပန္လာတာေတြ႔ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ထြက္ၾကိဳျပီး အဘိိုးအို
ေခြ်းသုတ္ဖို႔ ပု၀ါကမ္းေပး၊ ေရကမ္းေပးနဲ႔ အဘိုးအိုကို အေမာေျဖေစတယ္။ ျပီးမွ
အဘိုးအို ေျပာျပတဲ့ အျဖစ္ေတြကို စိတ္၀င္တစား နားေထာင္တယ္။ ပစၥည္းတစ္ခုကေန
ေနာက္တစ္ခု လဲေျပာင္းပံုကို အဘိုးအို ေျပာျပတဲ့အခ်ိန္မွာ အဘြားအိုက
၀မ္းသာအားရနဲ႔ ...
"ဟာ... က်ဳပ္တို႔ ႏြားႏို႔ေသာက္ရျပီေပါ့"
"အင္း... ဆိတ္ႏို႔လည္း မဆိုးပါဘူး"
"ေအာ္... ငန္းေမြးေတြက သိပ္လွတာ"
"အင္း... က်ဳပ္တို႔ ၾကက္ဥစားရျပီေပါ့"
စတာေတြ ေျပာတယ္။ ေနာက္ဆံုး အဘိုးအိုက သူလဲလာတဲ့ ပန္းသီးကိုျပေတာ့ အဘြားအိုက
စိတ္ပ်က္သြားပံု မျပဘဲ " အင္း.. ဒီည က်ဳပ္တို႔ ပန္းသီးကိတ္ လုပ္စားၾကတာေပါ့"
လို႔ ေျပာျပီး အဘိုးအိုကို အားရပါးရ နမ္းလိုက္ေတာ့တယ္။

ပံုျပင္ရဲ႔ ေနာက္ဆံုးက ေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ အဂၤလိပ္ႏွစ္ေယာက္ ပါသမွ်ေငြေတြ
ေပးခဲ့ရတယ္။

ပံုျပင္က ရိုးရိုးေလးပါ။ ပံုျပင္ကို ဖတ္စက သူ႔ရဲ႔ဆိုလိုရင္းကို နားမလည္ခဲ့ဘူး။
စာေရးဆရာက တံုးအတဲ့ ဆင္းရဲသား လင္မယားကို ကဲ့ရဲ႔ေ၀ဖန္ထားတာလား? ဒါမွမဟုတ္
ေလာင္းေၾကးေငြေတြ အႏိုင္ရေအာင္ ဇာတ္တိုက္ထားတာလားလို႔ ေတြးခဲ့မိတယ္။ တကယ္ေတာ့
ပံုျပင္က အိမ္ေထာင္တစ္ခုမွာ အေျခခံျဖစ္တဲ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရဲ႔
ခြင့္လြတ္သည္းခံျခင္း၊ ေလးစားယံုၾကည္ျခင္းကို ျပခ်င္တာပဲျဖစ္တယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ အႏုပညာတစ္မ်ဳိး
ခြင့္လြတ္ျခင္းက အခ်စ္ရဲ႔ ေက်ာ႐ိုးတဲ့

ျပင္ပေလာကမွာ အဘိုးအိုလို တံုးအတဲ့ အျပဳအမႈမ်ဳိးက တကယ္မရွိႏိုင္ပါဘူး။
လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ခ်စ္ခင္မႈ၊ နားလည္ခြင့္လြတ္မႈေတြက
အိမ္ေထာင္တည္ျမဲဖို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးနည္းေတြျဖစ္တယ္ ။ တစ္ေယာက္ရဲ႔ အမွားကို
တစ္ေယာက္က နားလည္ေပးမယ္၊ အျပစ္မျမင္ဘူး ခြင့္လြတ္သည္းခံမယ္ဆိုရင္
အိမ္ေထာင္ေရးဟာ ပံုျပင္ထဲကအတိုင္း လွပႏိုင္ပါတယ္။

*
**အရည္အခ်င္းႏွင့္ လက္ေတြ႔
*


လူငယ္တစ္ဦးသည္ ကုမၸဏီတစ္ခုတြင္ အလုပ္စ၀င္ေလသည္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ထဲတြင္ သူသည္
ပညာအရည္အခ်င္း အျမင့္ဆံုးျဖစ္သည္။

တစ္ေန႔တြင္ သူသည္ နားခိုရာ အေဆာင္ေနာက္ရွိ ငါးကန္တြင္ ငါးသြားမွ်ားေလသည္။ သူ၏
လက္ယာႏွင့္ လက္၀ဲဘက္တြင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ႏွစ္ဦးက သူ႔ထက္ ေရာက္ႏွင့္ေနသည္။
သူတို႔ႏွစ္ဦးကို ေခါင္းညိတ္ျပံဳးျပျပီး စိတ္ထဲတြင္ "ရိုးရိုးဘဲြ႔ရထားတဲ့
လူေတြနဲ႔ ငါ့မွာ ေဆြးေႏြးစရာအေၾကာင္းမရွိ" ဟု စဥ္းစားမိသည္။

တေအာင့္ၾကာေသာ္ လက္ယာဖက္လူက ခါးေၾကာဆန္႔ရင္း ငါးမွ်ားတံကို ခ်ကာ
ေရေပၚလမ္းေလွ်ာက္ျပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိ စည္းရိုးျခားထားေသာ နားေနေဆာင္သို႔
အေပါ့အပါးသြားေလသည္။ ထိုလူ ေရေပၚေလွ်ာက္သြားသည္ကို ၾကည့္ျပီး လူငယ္မွာ
ကိုယ့္မ်က္စိကိုယ္ မယံုႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိသည္။ အျပန္တြင္ သူသည္ ထိုနည္းအတိုင္း
ေရေပၚလမ္းေလွ်ာက္ျပီး ျပန္လာသည္။ လူငယ္မွာ ဘာေၾကာင့္ ေရေပၚလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္သည္က
ို ေမးခ်င္ေသာ္လည္း "ငါကသူတို႔ထက္ ပညာတတ္တယ္" ဆိုျပီး ပညာမာန္ႏွင့္
သြားမေမးခဲ့ေခ်။

တေအာင့္အၾကာတြင္ လက္၀ဲဘက္လူကလည္း ထိုနည္းအတိုင္း ေရေပၚလမ္းေလွ်ာက္ျပီး
အေပါ့အပါး သြားေလသည္။ "သိုင္းတတ္တဲ့ ကုမၸဏီထဲ ငါေရာက္ေနပါလား..
မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးေလ" လူငယ္မွာ မူးေမ့မတတ္ အံ့ၾသမိသည္။

ခဏအၾကာတြင္ လူငယ္မွာ အေပါ့အပါးသြားခ်င္လာသည္။ ငါးကန္ကိုပတ္ျပီး နားေနေဆာင္သို႔
(၁၀)မိနစ္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရဦးမည္။ ထိုသူႏွစ္ဦးကိုလည္း မေမးခ်င္။
ေအာင့္ႏိုင္သမွ် ေအာင့္ျပီး မေအာင့္ႏိုင္သည့္အဆံုး လူငယ္သည္ "သူတုိ႔ေတာင္
လုပ္ႏိုင္ေသးရင္ ငါက ဘာလို႔ မလုပ္ႏိုင္ရမလဲ" ဟု ေတြးျပီး ေရေပၚသို႔ ေျခလွမ္း
လွမ္းလိုက္သည္။ လွမ္းလိုက္သည္ႏွင့္ ေရထဲသို႔ ျပဳတ္က်သြားေလသည္။ ေဘးက
လူႏွစ္ေယာက္က အျမန္ဆယ္ျပီး ဘယ္လို႔ ေရထဲခုန္ခ်ရသလဲဟု ေမးေလသည္။

"ခင္ဗ်ားတို႔က်ေတာ့ ေရေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္ ဘာလို႔လဲဟင္" လူငယ္ႏွစ္ဦးမွာ
ရယ္ရင္း "ငါးကန္ထဲမွာ တံတားတစ္ခုရွိတယ္။ ေရွ႔ႏွစ္ရက္က မိုးရြာလို႔
တံတားျမဳပ္သြားခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က တံတားေနရာကို သိလို႔ အခုလို
ေလွ်ာက္သြားႏိုင္တာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မေမးတာလဲဗ်ာ" ဟု
ျပန္ေျဖေလသည္။

ေက်ာင္းျပီးလို႔ ျပင္္ပအလုပ္ စ၀င္ျပီခ်ိန္တြင္ ဘာႏွင့္ပဲ ေက်ာင္းျပီးခဲ့ျပီးခဲ့
အလုပ္အေတြ႔အၾကံဳ၏ စိန္ေခၚျခင္းကို ရင္ဆိုင္ရစျမဲပင္။ ထိုအေတြ႔အၾကံဳမ်ားသည္
ေက်ာင္းသခၤန္းစာထဲတြင္ သင္ယူလို႔ မရႏိုင္ေပ။ ထိုအေတြ႔အၾကံဳမ်ားသည္ အျမဲမျပတ္
သင္ယူေလ့လာျခင္း၏ ရလဒ္ပင္ျဖစ္သည္။

"သူတို႔ထက္ငါ ရာထူးပိုၾကီးတယ္။ သူတို႔ထက္ ငါဘဲြ႔ဘယ္ႏွစ္ခု ရထားတယ္။ သူတို႔ထက္
ငါစာပိုဖတ္တယ္။ ပိုေတာ္တယ္။ ........" စသည္ျဖင့္ ပညာမာန္ တက္ေနရာမလိုေပ။
အေတြ႔အၾကံဳရွိသူကို ေလးစားျပီး ပညာရွိသူကို ခ်ည္းကပ္ရမည္ပင္။

*ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....
*

အျဖဴေရာင္ ပန္းေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေမႊးၾကတယ္။ ပန္းေတြဟာ အေရာင္အေသြး စံုေလေလ
ရနံ႔ကင္းမဲ့ေလ ျဖစ္တယ္။ လူ႔ဘ၀ဟာလည္း ဒီလိုပါပဲ.. ရိုးရိုးရွင္းရွင္းနဲ႔
ရိုးသားေလေလ သူ႔ရဲ႔ စိတ္ဟာ ျဖဴစင္ေလျဖစ္တယ္။

ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....
ညေမႊးပန္းဟာ ညမွေမႊးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေန႔လည္း ေမႊးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူအနည္းငယ္ကသာ
ေန႔အခါမွာ ႐ႈ႐ႈိက္မိၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေန႔အခါမွာ လူေတြရဲ႔ စိတ္ဟာ
ပ်ံ႔လႊင့္ေနလို႔ပါ။ တကယ္လို႔ လူေတြရဲ႔ စိတ္ဟာ ေန႔အခါမွာလည္း
တည္ျငိမ္ေနမယ္ဆိုရင္ ညေမႊးပန္းဟာ အရမ္းပူျပင္းတဲ့ ေန႔ခင္းမွာေတာင္ ေမႊးပါတယ္။

ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....
မနက္ေစာေစာမွာ ၾကာပန္း၀ယ္ရင္ ပြင့္ေနတဲ့အပြင့္ကို ၀ယ္ပါ။ နံနက္ခင္းဟာ
ၾကာပန္းပြင့္တဲ့ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ တကယ္လို႔ နံနက္ခင္းမွာ မပြင့္တဲ့
ၾကာပန္းက ေန႔လယ္၊ ညေနခင္းေရာက္တဲ့အထိ မပြင့္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ လူေတြလည္း
အဲဒီလိုပါပဲ.. ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ ရည္မွန္းခ်က္ မထားတဲ့လူက လူလတ္ပိုင္း၊
လူၾကီးပိုင္းေရာက္တဲ့အထိ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....
ရွားပါးျပီး တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ ပန္းဟာ ညႇိဳးႏြမ္းလြယ္တယ္။ လူေတြလည္း
ႏုပ်ဳိငယ္ရြယ္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ အဖိုးတန္ ပန္းေလးတစ္ပြင့္လိုပါပဲ။ ေကာင္းေကာင္း
မျပဳစု မပ်ဳိးေထာင္ရင္ ပ်က္စီးလြယ္တယ္။

ပန္းတစ္ပြင့္က ေျပာပါတယ္....
ႏွင္းဆီပန္းတိုင္းမွာ ဆူးပါတယ္။ ႏွင္းဆီပန္းကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရင္ သူ႔ဆူးကို
မခ်ဳိးပါနဲ႔။ ဆူးမစူးမိေအာင္ ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ရမယ္ဆိုတာကိုပဲ သင္ယူပါ။
လူေတြတိုင္းမွာလည္း မာနကိုယ္စီရွိၾကတယ္။ သည္းမခံႏိုင္တဲ့ စကားေတြနဲ႔
သူတစ္ပါးကို ထိခိုက္ေအာင္ မေျပာမိပါေစနဲ႔။