"တစ္ခါတုန္းကေပါ့၊ ကုိဖုိးဘလုိ႔ေခၚတဲ႔လူတစ္ေယာက္ပါတယ္။ သူဟာ တစ္ေန႕မွာေတာ့
သူ႕ဘ၀မွာအဆင္မေျပတာေတြမ်ားလြန္းလုိ႕ အဆင္မေျပလြန္းတဲ႔ေလာကၾကီးကို ကုိယ္႔ဘာသာကုိယ္အဆုံးသတ္ပစ္မယ္
ဆုိျပီး ထြက္လာပါသတဲ႔။အစကေတာ႔ေရထဲဆင္းေသမယ္ဆုိျပီး ေရကန္နားေရာက္လာေတာ႔ ေတာ္ၾကာလုံခ်ည္ကြ်တ္ရက္
ၾကီးေပၚလာရင္ ရွက္စရာၾကီးလုိ႔ေတြးမိေတာ႔ သည္နည္းမေကာင္းဘူးဆုိျပီး ေရကန္နားကထြက္လုိ႔ေတာထဲ၀င္လာပါသတဲ႔။
ေတာထဲေရာက္ေတာ႔ ၾကိဳးဆြဲခ်ျပီးအဆုံးစီရင္လုိက္ရင္လဲ ရတာဘဲဆုိျပီးႏြယ္ၾကဳိးလုိက္ရွာပါသတဲ႔။ တစ္ပင္ေတြ႔ေတာ႔ေသး
တယ္ ၾကီးတယ္ေခ်းမ်ားလုိက္ ရွည္တယ္တုိတယ္ ဆုိျပီးေရြးလုိက္နဲ႔ႏြယ္ၾကိဳးလုိက္ရွာရင္း ေတာနက္ထဲကုိေရာက္မွန္းမသိ
ေရာက္လာပါသတ႔ဲ ။ေနာက္အေနေတာ္စိတ္တုိင္းက်တဲ ႔ႏြယ္ၾကိဳးကိုလဲေတြ႔ျပီဆုိေတာ႔ အဲဒီႏြယ္ၾကိဳးကိုခုတ္လဲယူျပီးေရာ
ေမာေမာနဲ႔သစ္ပင္ေအာက္မွာခဏနားေနပါတယ္။နားေနရင္းစဥ္းစားမိျပန္တာက သူသည္လုိေသလုိက္ရင္ သူ႔ေသေနတာကုိ
ရက္ေတာ္ေတာ္္ၾကာလုိ႔မွမေတြ႔ရင္ ပုတ္မယ္ ပုတ္ရင္နံမယ္ ဒါဆုိပါတ္၀န္းက်င္ညစ္ညမ္းေတာ႔မွာလုိ႔ေတြးမိေတာ႔ဒီနည္းလဲ
မေကာင္းဘူးဆုိ ပယ္လုိက္ျပန္ေရာတဲ႔။ အဲဒါနဲ႔သစ္ပင္ေအာက္မွာခဏေလး လွဲေနရင္းေမာေမာနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေရာ။
အိပ္ရာကလဲႏိုးလာေရာ အေတာ္ေမွာင္ေနျပီ။ဒါနဲ႔ဘဲမေသခ်င္ေတာ႔ဘူးေသလဲေနာက္ဘ၀လူျပန္ျဖစ္ေနရင္ ည္လုိဘဲၾကဳံ
ေနရအုံးမွာဘဲသည္ေတာ႔ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းအေကာင္းဆုိျပီးေတြးမိတာ နဲ႔ဘဲအိမ္ကိုဘဲျပန္မယ္ဆုိျပီးသစ္ပင္ေအာက္က
ထြက္လာလုိက္ပါတယ္။ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ျပန္မယ္လဲဆုိေရာ လာတုန္းကလဲ ျပန္ဘုိ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိေတာ႔လမ္းကုိလည္းမွတ္
မထားမိ၊သူအိပ္လုိကတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိၾကာသြားေတာ႔ အလင္းေရာင္ေပ်ာက္ အေမွာင္ေရာက္သြားျပီဆုိေတာ႔၊
ၾကက္ဖနဲ႔ေအသင္ေလးလုိ "ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ "သီခ်င္းဘဲဆုိရမလား ၊ၾကက္ဖနဲ႔ဂ်ယ္နီေလးလုိ "'ဒုကၡေတြ႔ျပီေပါ႔ "
လုိ႔ဘဲဆုိရမလား ျဖစ္သြားေရာ။ဒါနဲ႔ဘဲေရာက္ခ်င္ရာေရာက္ဆုိဆက္သြားမိတဲ႔အခါ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ႔စမ္းေခ်ာင္းေလး
နားကုိ ေရာက္လာေတာ႔မွ ေညာင္းရမွန္းေရဆာရမွန္းသတိရလာပါေရာ။ဒါနဲ႔ဘဲေခ်ာင္းေရေသာက္ အေမာေျဖေပမဲ႔စားစရာ
ကေတာ႔ဘာမွမရွိ။ဒါနဲ႔ပဲသည္ေခ်ာင္းနံေဘးမွာ တစ္ညအိပ္လုိ႔မနက္လဲလင္းေတာ႔မွ အနီးအနားက စားလုိ႔ရမယ္ထင္တဲ႔
အသီးအႏွံေလးေတြကုိ ခူးစားျဖစ္ပါတယ္။ဒါနဲ႔ဘဲ အိမ္ရွိတဲ႔ဘက္ကုိ မွန္းျပီးဆက္သြား၊သြားေနရင္းက ေမာရင္နား
ဆာတယ္ဆုိ အသီးေတြခူးစားေရေသာက္နဲ႔သုံးရက္ေျမာက္သြားေပမဲ႔ အိမ္အျပန္လမ္္းနဲ႔ေ၀းေနတုန္းပါ။ေမာေမာဆာဆာ
နဲ႔ေတြးမိတာက "ေသခ်င္တုန္းကေတာ႔မေသ မေသခ်င္ဘူးဆုိမွ အစာျပတ္ေသေတာ႔မယ္"ဆုိျပီး မ်က္ရည္ေတာင္လည္လာပါသတဲ႔။
အဲဒါနဲ႔ေလးရက္ေျမာက္တဲ႔ေန႔လဲေရာက္ေရာ အစာေရစာျပတ္ေတာ႔ဆက္ေတာင္မေလွ်ာက္နုိင္ေတာ႔ဘဲ အားျပတ္ျပီးသစ္ပင္ေအာက္မွာ
လဲေနပါသတဲ႔။ေသခ်င္လုိ႔ေသဘုိ႔ၾကဳိးစားတဲ႔သူကမေသခ်င္ေတာ႔ဘူးလုိ႔စိတ္ေျပာင္းမွေသမလုိျဖစ္ေနတယ္ ။ဒါလူ႔ေလာကၾကီးေပါ႔။
အဲဒီလုိေသမလုိေျမာေနတဲ႔အခိ်န္မွာ ကယ္တင္ရွင္ေပၚလာပါေတာ႔တယ္။အဲဒီကယ္တင္ရွင္က ကုိဖုိးဘကိုေမးတာေပါ႔ "မင္းလူ႔ဘ၀တုံးက
အမ်ားအက်ဳိးရွိတဲ႔ေကာင္းတာေတြဘာမ်ားလုပ္ခဲ႔သလဲ "ေပါ႔။ကုိဖုိးဘကလဲ ျပန္ေျဖပါတယ္"မေသထမင္းစားမေသဟင္းစားဘုိ႔
လုပ္ေနရတာနဲ႔ ေကာင္းတာေတြဘာမွမလုပ္ျဖစ္ခဲ႔ပါဘူးဗ်ာ "လုိ႔ေပါ႔။ဒါေပမဲ႔အဲဒီကယ္တင္ရွင္က " ထားပါေတာ႔ ဒါကလဲ ၀တၱရားအရ
ေမးရတာပါ မင္းက အကယ္ခံရဘုိ႔ အလွည္႔က်ေတာ႔လည္းငါက ကယ္ရမွာေပါ႔ ေျပာအခုကစျပီး မင္းလုိခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာ ဆယ္
ခုေတာင္းလုိ႔ရတယ္ "လုိ႔ေျပာပါတယ္။ဒါနဲ႔ဘဲ ကိုဖုိးဘကလဲ လုိခ်င္တာေတြကုိေတာင္းဘုိ႔စဥ္းစားရေတာ႔တာေပါ႔။
ဒါေပမဲ႔ကယ္တင္ရွင္က "မင္းဘယ္လုိဆုေတာင္းေတာင္းမေသခ်င္ဘူးဆုိတာရယ္ မင္းအရင္ကေနခဲ႔တဲ႔အိမ္ကုိျပန္ေရာက္ဘုိ႔ရယ္က
ေ တာ႔ေတာ႔လုပ္မေပးနုိင္ဘူးေတာင္းလုိ႔လဲမရဘူးက်န္တာကေတာ႔ရမယ္၊ေနာက္ျပီးေတာ႔အကုန္လည္းတစ္ခါတည္းမေတာင္းနဲ႔
တစ္ခုေတာ႔ခ်န္ထားပါ ဒါမင္းအတြက္ပါလုိ႔"ေျပာပါသတဲ႔။ဒီေတာ႔ကိုဖုိးဘလဲစဥ္းစားေတာ႔တာေပါ႔ သူေတာင္းခုိင္းတဲ႔ဆုက အိမ္ကုိျပန္
မေရာက္တာကလြဲရင္
ဒုကၡေတာကလြတ္မွာေသခ်ာသေလာက္ဆုိေတာ႔လက္ခံလုိက္တာေပါ႔ေနာ္။ကိုဖုိးဘလဲ
ကယ္တင္ရွင္ကုိ
သူေတာင္းခုိင္းတဲ႔အတုိင္းဆုေတြတစ္ခုျပီးတစ္ခုေတာင္းလုိက္ေတာ႔တာေပါ႔။အဲဒီအခ်ိန္ကစလုိ႔ကိုဖုိးဘတစ္ေယာက္က
သာယာေအးခ်မ္း
တဲ႔ေနရာေလးတစ္ခုကိုေရာက္သြားပါေတာ႔တယ္။စားခ်င္ရင္ထစားလုိက္ သြားခ်င္တဲ႔ေနရာေလးေတြေလွ်ာက္သြားလုိက္
အိပ္ခ်င္ရင္အိပ္လုိက္
ေရမီးအျပည္႔အစုံဆုိသေဘာေပါက္လိုက္ေပါ႔ေနာ္။ဒီလုိအိပ္လုိက္စားလုိက္
ဘာမွလုပ္စရာမလုိ စဥ္းစားစရာမလုိ ဦးေႏွာက္သုံးစရာမလုိဘဲေနလာလုိက္တာ
ေလးငါးေျခာက္လေလာက္လဲေရာက္ေရာကုိဖုိးဘတစ္ေယာက္မေနတတ္
မထုိင္တတ္ျဖစ္လာပါသတဲ႔။
အစကေတာ႔ဇိမ္က်တာလုိလုိ ေအးခ်မ္းတာလုိလုိနဲ႔ ၾကာလာေတာ႕တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ေနသာေနရတာ ဘာမွ အႏွစ္သာရမရွိသလုိခံစားလာရပါသတဲ႔။
အဲလုိေတြးမိတဲ႔ရက္ကစလုိ႔ သူ႔စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္လဲမေပ်ာ္ေတာ႔ဘူး ေကာင္းတာေတြစားျပီးေသမဲ႔ရက္ကုိေစာင္႔ေနရသလုိေပါ.။
ူဒါနဲ႔တစ္ရက္က်ေတာ႔သူ႔ကုိကယ္တင္ခဲ႔တဲ႔သူကုိ ေနာက္ဆုံးတစ္ခုေတာင္းဆုိလုိ္က္ပါသတဲ႔။"ဘာဆုမ်ားျဖစ္မယ္ထင္သလဲ"
ကုိဖုိးဘေတာင္းတဲ႔ဆုက " သူ႔ကုိ ငရဲျပည္ပုိ႔ေပးပါ"တဲ႔။အဲဒီမွာ ကယ္တင္ရွင္က " အခုမင္းေရာက္ေနတာ ငရဲျပည္ ဘဲ "လုိ႔ေျပာလုိက္ပါသတဲ႔။
ဆက္ေျပာတာကေတာ႔ "လူျဖစ္ရဲ႕ သားနဲ႔ဦးေႏွာက္လဲ မသုံးရ အလုပ္လဲမလုပ္ရနဲ႔ ေပးတာယူေၾကြးတာေလးစားေနျပီး အလဟႆအခ်ိန္ေတြ
ကုန္သြားရတဲ႔လူဟာ ဘယ္ေလာက္ဘဲေကာင္းတာစားစား ေကာင္းေအင္ဘဲေနေန ငရဲေရာက္တာနဲ႔အတူတူဘဲ "ပါတဲ႔ဗ်ား။ တဆင့္ကူးယူေဖာ္ျျခင္းျဖစ္ပါသည္
မေတာင္းစေကာငး္ေတာငး္စေကာငး္ဘယ္ဆုေတာင္းပါမယ္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment